در این مقاله تلاش می شود تا بدین سوال که تنها در معدودی از آثار موحود در ادبیات انقلاب اسلامی به اجمال بررسی شده است پاسخ داده شود چرا تشیع به مثابه یک مذهب ظاهر شده در وجه ایدئولوژی در روند بسیج مردمی منجر به انقلاب ایران با اقبال عمومی روبه رو گردید و در اصطلاح فنی هژمونی یا تفوق یافت گرچه پاسخ این سوال را باید در تحولات و پتانسیل درونی اسلام شیعی از یک سو و شرایط عینی جامعه از سوی دیگر جستجو کرد لکن نگارنده در این مقاله مختصر بر این فرضیه تاکید می کند که مقبولیت مشروعیت و در دسترس بودن اسلام شیعی و اینکه اقبال بدان نیاز به پذیرش آیینی نو نداشت از مهمترین دلایل هژمونیک شدن آن بوده است.
)