در این نوشته نگاه ما معطوف به برخی وجوه مشکل سیاست گذاری عمومی در ایران است که در قالب جستار به طرح آن پرداخته ایم.مشاهده تجربه عملی سیاست گذاری عمومی در کشور این برداشت را نزد نویسنده همواره راسخ تر کرده است که وضع و اجرای سیاست براساس عقلانیت سازمانی و با چشم داشت پایداری در بستری ممکن است که پاسخ های حاکی از اجماع را برای پرسش هایی نظیر اصول و مبانی رژیم سیاسی چیستی حتی هستی و ماهیت دولت ملت منافع ملی و مرجعیت های سیاست گذاری فراهم کرده باشد و به دنبال آن قاعده مندی یا چشم انداز راه حل برای مسائلی مانند گردش در سیاست گذاری رادیکالیسم و روزمرگی ارزیابی و تقابل منافع عمومی و خصوصی را پیش رو گذارد.
)