نوسازی و اصلاحات در ایران در دورة قاجاریه ازبالا و از طریق مقامات حکومتی آغاز شد که به علت ماهیت خود کامة رژیم و مخالفت در باریان و صاحبان منافع خاص ناکام ماند. با ضعف و زوال دولت مرکزی جنبش های اجتماعی اصلاح طلبانه از تنباکو تا مشروطه رخ نمودند که آنها نیز نتوانستند به اهداف خود دست یابند و دولت مطلقه ونوگرای رضا شاه روی کار آمد . در دورة پهلوی اول و دوم روند نوسازی در ایستارها و ساختارها‘ شدت گرفت ولی به دلیل فقدان یک چارچوب تئوریک منسجم و ماهیت خود کامة دولت در قالب یک رژیم «پدر سالارجدید» ونیز فساد و سرکوب و عدم مشارکت نخبگان صنعتی و خصوصی در تصمیم سازی و نارضایتی طبقات متوسط و پایین و تشدید تضاد بین جامعه و دولت و نیز دین و دولت‘ بحران اجتماعی گسترش یافت و به انقلاب اسلامی ختم شد.
)