در این مقاله نسبت به همگرایی منطقه ای در قالب «اکو» تأملی نظری ارائه شده است. با دیدگاهی نقادانه نسبت به پیامدهای ناشی از مدلهای همگرایی مناسب جوامع غربی برای منطقه ‘ ادعا شده است که این دیدگاههای یکسان نگر‘ مفید برای تفسیر وقایع و تجویز اقدام نیست. با عنایت به این هشدار‘ استراتژی اقدام دو گانه ای مبتنی بر پویش دیالکتیکی و متناقض انقباض فرهنگی (کشوری) و انبساط تمدن (منطقه ای) پیشنهاد شده است. در این طرح پیشنهاد شده است که به خصوصیات فرهنگی خاص هر کشور توجه شود. همگرایی منطقه ای علاوه بر زمینه سازی برای پیشبرد نیازهای مشترک که یکسانی می طلبد‘ باید زمینه ساز تقویت و تحکیم این یکتایی های فرهنگی هم باشد. و گرنه این حساسیت نسبت به حفظ یکتاییها‘ در جوامع عمدتا فرهنگ – محور منطقه‘ از تحقق نیازهای تمدنی مشترک منطقه ای نیز جلوگیری خواهد کرد.
)