دانش پژوهان و سیاستگذاران هنوز می کوشند تحولات انقلابی غیر منتظره در ایران را درک کنند. این مقاله کوششی است برای تبیین انقلاب اسلامی ایران که در آن از مدل بسیج منابع چارلز تیلی استفاده شده است. این مدل «تبیین علی» را که در جستجوی تأثیرات نیروهای ساختاری بلند مدت است‘ در کنار تبیین «معطوف به هدف» قرار می دهد که درصدد بررسی کنش جمعی آگاهانه و عقلانی است. در بخش نخست‘ فرایندهای دولت سازی و نوسازی را درایران‘ به عنوان تغییر ساختاری اصلی ای که راه را برای ظهور گروههای مبارز مدعی قدرت هموار کرد‘ مورد بررسی قرار می دهیم و در بخش دوم‘ به بسیج چالشگران اصلی‘ یعنی روحانیون‘ روشنفکران‘ طبقه متوسط جدید‘ بازاریان‘ و طبقه کارگر صنعتی ‘ می پردازیم . علاوه بر این‘ قدرت تبیینی پارادایم بسیج منابع و تعدیلهایی را که لازم است برای درک ویژگیهای خاص انقلاب اسلامی در این الگو صورت گیرد‘ مورد بررسی قرار خواهیم داد.
)